ಕೊರೊನಾದ ಕರಾಳತೆಯಿಂದ ಕಾಡಿದ 2020 ಕೊನೆಗೂ ಕೊನೆಯಾಗುವ ಹಂತಕ್ಕೆ ಬಂದಿದೆ. ಅಂತ್ಯ ಚೆನ್ನಾಗಿದ್ದರೆ ಎಲ್ಲವೂ ಚೆನ್ನಾಗಿದ್ದಂತೆಯೇ ಎಂದು ಇಂಗ್ಲಿಷಿನಲ್ಲಿ ಮಾತೊಂದಿದೆ. ಅಂತೆಯೇ ವರ್ಷಾಂತ್ಯದ ವೇಳೆಗೆ ಆರ್ಥಿಕತೆಯ ಸಾಕಷ್ಟು ವಿಷಯಗಳು ಶುಭಂ ಎಂಬಂತೆ ಸಾಮಾನ್ಯದೆಡೆಗೆ ಸಾಗುತ್ತಿವೆ. ಆದರೆ, ಶಿಕ್ಷಣ ಮಾತ್ರ ಎಲ್ಲಿಗೆ ಬಂತೋ ಸಂಗಯ್ಯ ಎಂದರೆ, ಕೊರೊನಾ ಐತೆ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾ ಬಸವಳಿಯುತ್ತಿದೆ.

ಶಿಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಸಮಾನತೆ ಬೇಕು ಎಂದು ಸಾಕಷ್ಟು ಜನರು ದನಿ ಎತ್ತುತ್ತಲೇ ಬಂದಿದ್ದಾರೆ. ಆದರೆ, 2020ರ ಕರಾಳತೆ ಶಿಕ್ಷಣದ ರಂಗ್ ಬಿರಂಗಿ ವೈವಿಧ್ಯತೆಗೆ ಇನ್ನಷ್ಟು ಬಣ್ಣಗಳನ್ನು ಸೇರಿಸಿದೆ. ಖಾಸಗಿ, ಸರ್ಕಾರಿ, ಅರೆ ಸರ್ಕಾರಿ, ಅನುದಾನಿತ ಎಂದೆಲ್ಲ ಇದ್ದ ವೈವಿಧ್ಯತೆಗೆ ಈಗ ಟಿವಿ – ಮೊಬೈಲ್‌, ಆನ್‌ಲೈನ್‌ – ಆಫ್‌ಲೈನ್‌ ಸೇರಿಕೊಂಡಿದೆ.

ರಾಜ್ಯ ಸರ್ಕಾರ 12ನೇ ತರಗತಿಯವರೆಗೆ ಶಾಲಾ – ಕಾಲೇಜುಗಳನ್ನು ಇನ್ನೂ ತೆರೆದಿಲ್ಲ. ಓದುವಿಕೆ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ಈ ವರ್ಷ ಶಿಕ್ಷಣ ಶೂನ್ಯವಲ್ಲ ಎನ್ನುತ್ತಿರುವ ಶಿಕ್ಷಣ ಸಚಿವರು, ಟಿ.ವಿ. – ಮೊಬೈಲ್‌ ಮೂಲಕ ಪಾಠ ಕಲಿಸುತ್ತಿದ್ದೇವೆ ನೋಡಿ ಎನ್ನುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಸಾಕ್ಷಾತ್ ಮೇಷ್ಟ್ರು ಎದುರಿಗೆ ನಿಂತರೂ ಮನಸ್ಸು ಒಂದೆಡೆಗೆ ನಿಲ್ಲದ ಮಕ್ಕಳು ಆನ್‌ಲೈನ್‌ನ ಈ ಹೊಸ ಅವತಾರದಲ್ಲಿ ಅದು ಹೇಗೆ ಕಲಿಯುತ್ತಿದ್ದಾರೋ ದೇವರೇ ಬಲ್ಲ. ಸಾಲದು ಎಂಬಂತೆ ವಿದ್ಯಾಗಮವೂ ನಿಂತು ಆಗಾಗ ಮೇಷ್ಟ್ರುಗಳ ದರ್ಶನ ಭಾಗ್ಯವೂ ನಿಂತಿದೆ.

ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿ ಈ ವರ್ತನೆ ಇದ್ದರೆ, ಪಕ್ಕದ ಆಂಧ್ರ ಪ್ರದೇಶ ಸೇರಿದಂತೆ ಎಂಟು ರಾಜ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಶಾಲೆಗಳು ನಿಧಾನವಾಗಿ ಆರಂಭವಾಗುತ್ತಿವೆ. ಇದರಿಂದಾಗಿ ರಾಜ್ಯಗಳಿಂದ ರಾಜ್ಯಗಳ ನಡುವೆ ಶಿಕ್ಷಣದ ಅಂತರವೂ ಉದ್ಭವವಾಗುತ್ತಿದೆ.

ಮಾಸ್ಕ್‌ ಧರಿಸಿ, ಅಂತರ ಕಾಯ್ದುಕೊಳ್ಳಿ ಎಂದರೆ ಲೆಕ್ಕಿಸದೇ ನಾವು ಬಿಂದಾಸ್ ಎನ್ನುವ ಎಷ್ಟೋ ಮಂದಿ, ಶಾಲಾ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಶಿಕ್ಷಣದ ಕುರಿತು ಚರ್ಚೆ ನಡೆದಾಕ್ಷಣ ಅಯ್ಯಯ್ಯೋ ಕೊರೊನಾ ಎಂದು ಕಿರಿಚುತ್ತಾರೆ. ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಕೊರೊನಾ ಬಂದರೇನು ಎಂದು ಕಂಗಾಲಾಗುತ್ತಾರೆ. ಲಸಿಕೆ ಬರಬೇಕು, ಔಷಧ ಸಿಗಬೇಕು ಎಂದು ರಾಗ ಹಾಡುತ್ತಾರೆ.

ಕೊರೊನಾದಿಂದ ಇನ್ನಷ್ಟು ದಿನ ಶಾಲೆಗಳು ಮುಚ್ಚಿದರೆ ಹಳ್ಳಿಗಾಡಿನ, ದಲಿತರ, ಬಡವರ ಮಕ್ಕಳು ಶಿಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಸಂಪೂರ್ಣ ಹಿಂದೆ ಬೀಳಲಿದ್ದಾರೆ. ನಂತರ ಅವರನ್ನು ಒಂದು ಹಂತಕ್ಕೆ ತರುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಆನ್‌ಲೈನ್‌ ಮಕ್ಕಳು ಶಿಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ನಾಗಾಲೋಟಕ್ಕೆ ಹೋಗುತ್ತಾರೆ. ನಂತರ ಉಳ್ಳವರು – ಬಡವರ ಮಕ್ಕಳ ನಡುವೆ ಶಿಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ನೀಗಿಸಲಾಗದ ಅಸಮಾನತೆಯ ಬಿರುಕು ಉಂಟಾಗುವ ಅಪಾಯವೂ ಇದೆ.